Mensen vragen mij weleens wat die stemmen in mijn hoofd allemaal zeggen. Ik moet ze dan vaak het antwoord schuldig blijven. Wat de stemmen tegen me zeggen gaat vaak het ene oor in en het andere oor uit. Meestal vertellen ze mij verhaaltjes en analyseren ze mijn leven. Het merkwaardige is dat ze soms dingen zeggen die daadwerkelijk gebeuren. Dat vind ik vreemd en toch iets beangstigend. Roddelen, iets waar ik niet van houd, doen ze ook. Vaak is dat wel lachwekkend en kost het me moeite om niet te lachen.
Een van de verhaaltjes die ze vertellen – en vaak vertelt Nicolai mij nogal wat – gaat over de carrière van Nicolai als profvoetballer. Nicolai was namelijk profvoetballer, althans dat beweerde hij. Naar eigen zeggen had hij daar een redelijk talent voor. Hij lulde de verhalen die hij meemaakte voortdurend in mijn hoofd. Gek werd ik er soms van.
Vroeger, als klein kind, droomde ik zelf van een carrière als profvoetballer. Ik zat ook op voetbal. Helaas bleek ik er totaal geen talent voor te hebben, al dacht ik altijd dat ik de sterren van het veld speelde, maar met mijn naar eigen zeggen chocoladebenen en de motoriek van mijn vader schopte ik nog geen deuk in een pakje boter. Mijn mislukte voetbalcarrière maakt me tot op de dag van vandaag verdrietig en somber. De verhalen van Nicolai over zijn profbestaan doen me dan ook wel een beetje pijn. Alsof ik gefaald heb.
Nicolai was niet zomaar een voetballer. Hij was duidelijk anders dan de huidige generatie voetballers. Hij speelde bij Atlético de Madrid. Al vanaf zijn jeugd. Atletico was zijn alles. Hij droomde niet van Real, Barcelona, AC Milan. Nee, Atlético was zijn thuis. Hij wilde een cultfiguur worden, zijn fans niet teleurstellen.
Volgens Nicolai moest je Messi en Ronaldo vergeten. Nicolai, dat was de naam. Hij was tweebenig en kon het spel prima lezen. Lekker door de verdediging van de tegenstander dribbelen en doelpunten maken. Dat deed hij. Op Youtube verschenen filmpjes van de solo’s en de doelpunten. Hij maakte de tegenstander helemaal gek.
Om even terug te komen op het verschijnsel verhalen werkelijk gebeuren: zoals Nicolai voorspelde won Atletico de Europa League en de Europese Supercup (beiden twee maal). Hij voorspelde dat en hij maakte ook de winnende goals voor zijn team; een cultfiguur was geboren.
Dit verhaal heeft me nieuwsgierig gemaakt naar de club Atlético de Madrid. Ik ben ze gaan volgen, maar dan ook echt. Elk nieuwsfeit over de club maakte ik mijzelf eigen. Ik werd fan. Zo erg dat ik besloot om er een keer naartoe te gaan. Samen met mijn vader.
Wat ik altijd jammer heb gevonden is dat mijn vader mij nooit mee heeft genomen naar het voetbal. Nu waren dus de rollen omgedraaid. Mijn vader die geen verstand van voetbal heeft en die elke bal die naar voren wordt getrapt schitterend vindt, wou mij wel vergezellen naar de wedstrijd van Atletico. Aangekomen in Madrid vielen de puzzelstukken op zijn plaats; hier wilde ik oud worden.
De stad Madrid, ik houd er van. Ik kom er tot rust en voel me er veilig. In de drie dagen hebben we veel van de stad gezien, genoten van het eten en de mensen. De inwoners van de stad hebben voor mij het leven uitgevonden: lekker relaxed en behulpzaam.
Sinds die ene keer probeer ik ieder seizoen een paar wedstrijden van mijn club te zien. Soms winnen ze en een andere keer verliezen ze. De sfeer in het oude karakteristieke stadion aan de Manzares is onbeschrijfelijk mooi. De haat tegen de Koninklijke en Barça heb ik overgenomen.
Shirtjes en prullaria, ik verzamel het tegenwoordig allemaal. Vooral van een bepaalde speler. Hij lijkt een beetje op Nicolai. Volgens mij is het hem. Helaas heeft hij de club verlaten en voor het grote geld gekozen. Maar ik blijf hem volgen, het is mijn held geworden. Hij luistert naar de naam Sergio “Kun” Agüero, de schoonzoon van de legendarische Maradonna.
Dit is een van de vele verhalen die in mijn hoofd rondzingen. Een verhaal dat ik graag met jullie wil delen….
