In deze column wil ik het even hebben over de Volendamse popster Jan Smit. Ik had nooit gedacht dat ik een ode zou brengen aan hem, maar het moet. Jan Smit brak echt door op 11-jarige leeftijd met de hit Ik zing dit lied voor jou alleen. Typerend – althans dat wordt gezegd dus zal het wel waar zijn – voor Volendammers is dat of je snuift of je gaat zingen. Dat laatste daar moet je vroeg mee beginnen, want de palingpop is hip.
Waarom deze ode? Welnu, Oscar – een vervelende stem in mijn hoofd – kan niet tegen zijn muziek dus als ik veel last van hem heb zet ik Jan Smit op. Dat werkt voortreffelijk. Helaas luister ik meer dan me lief is naar zijn muziek, een teken dat Oscar een groot deel van mijn leven bepaalt en dat is jammer. Door Oscar heb ik geleerd om naar de muziek van Jan Smit te luisteren. Kroegnummers als Als de morgen is gekomen en Als de nacht verdwijnt deden het goed, maar de rest van zijn nummers waren moeilijker om van te genieten.
Muziek. Of het nou palingpop is of niet, ik ben dankbaar dat het is uitgevonden want naast Jan Smit luister ik veel muziek. Dagenlang loop ik met oordopjes in te luisteren naar mijn collectie op mijn Ipod.
Van André Hazes tot Anouk, ik luister het allemaal en soms zet ik speciaal voor mijn stemmen een nummer op wat ze willen horen. Gino bijvoorbeeld is helemaal idolaat van Spaanstalige en Italiaanse muziek terwijl Nicolai graag naar Boudewijn de Groot en Portugese folkloremuziek luistert.
Terug naar Jan Smit. Zijn teksten zouden ook van een amateurpsycholoog kunnen komen. Het heeft namelijk wel wat. Een van mijn favoriete nummers is Leef. Dat komt omdat ik na ruim twintig jaar eindelijk aan het leven ben begonnen. Wat ik alleen niet begrijp is de zin in dat nummer zonder twee sneetjes brood was ik nu al half dood. Dat slaat nergens op. Vind ik. Muziek is dus erg belangrijk voor me en Jan Smit dus ook. Ik schaam me er niet meer voor om naar de muziek van mijn Volendamse vriend te luisteren.
Sinds ik dus weer leef en vrij open ben over mijn ziekte en er over schrijf krijg ik veel vragen over hoe ik er mee omga. Mensen beseffen gelukkig dat ik het de afgelopen twintig jaar erg zwaar heb gehad. En vinden het merkwaardig dat ze niets aan me gemerkt hebben. Ook vinden ze het moeilijk om voor te stellen om stemmen te horen. En wat ik daar allemaal tegen doe. Nou, dit dus, muziek luisteren en dan met name naar Jan Smit als een soort medicijn.
