Dat ik, ondanks mijn ziekte, geen dromen heb is niet waar. Sinds ik ben gaan leven droom ik er op los. Dat heb ik altijd wel gedaan, een psychose omschrijf ik toch als een soort droom. Maar ook zonder mijn psychosen zou ik veel dromen. Ik ben namelijk van nature een wat dromerige jongen. Vroeger als klein jongetje droomde ik van een loopbaan als voetballer of concertpianist.
Ik zou een erg goede voetballer zijn, met clubliefde. Ik zou mijn club, Atletico Madrid altijd trouw blijven en mijn loopbaan daar noodgedwongen afsluiten door een vervelende, slepende blessure aan de rechterknie. Het zou een korte, maar mooie carrière zijn mocht het waar zijn. Helaas. Als ik eerlijk ben, ik voetbal wel eens, maar het lijkt niet op voetbal. Het is een aanfluiting wat je ziet.
Dromen, ik ben het sinds mijn herstel weer gaan doen. Tot die tijd leefde ik dus in een droom; ik had een psychose, en dacht echt dat mijn vader Julio Iglesias was. Toen het besef kwam dat het niet waar was, stortte mijn leven in elkaar. Ik was in rouw. En droomde niet meer. Ik heb me er lang voor geschaamd dat hij mijn vader was. Ik hield niet van rokkenjagers en dat was Julio, een rokkenjager. Ik heb me na de psychose in zijn leven verdiept en ik moet zeggen, het is een bijzondere man.
Het leuke van dromen is dat alles mogelijk is. Vaak is het helaas niet realistisch, maar het geeft mij een blij gevoel als ik weer een droom heb. De droom die nu mijn leven beheerst is Spanje. En om precies te zijn Madrid. De Spanjaarden en/of Madrilenen hebben dat leven uitgevonden wat ik zou willen leiden. Ze zijn vriendelijk, behulpzaam en relaxt. Vooral dat laatste spreekt me aan.
Mocht mij de eer toevallen dat mijn boek goed verkoopt wil ik in Madrid een huis kopen. Een toevluchtsoord in de zon. Ik heb dat namelijk af en toe nodig. Even tot rust komen en ik kom nou eenmaal tot rust in de Spaanse hoofdstad. Op zich is dat best opmerkelijk, want het is daar drukker dan waar ik nu woon. Drukte, ik houd er niet zo van en het is niet goed voor me, maar in Madrid heb ik er geen last van.
Mijn droom is dus om in de toekomst daar te gaan wonen. Mijn omgeving ziet dat echter niet zo zitten. Ze denken dat het misschien weer misgaat als er geen sociale controle is. Ik vind dat best jammer, maar weet dat het gaat gebeuren. Verkassen naar Madrid, liever vandaag dan morgen. En ik durf inmiddels de stap te zetten. Ik ben totaal niet bang dat ik daar vereenzaam. Integendeel, ik heb het gevoel dat ik daar tot leven kom.
De droom heb ik dus. Nu is het durfproces aangebroken. Durf ik het? Ja, inmiddels wel, maar ik denk dat ik in het vliegtuig de gedachten krijg: “waar ben ik aan begonnen?”. Ik heb te vaak dingen laten schieten omdat ik bang was. Daar heb ik best wel een beetje spijt van. Of nou ja, spijt? Ik vind het jammer dat het gelopen is zoals het gelopen is.
Het dromen en durven zit wel goed. Nu is het te hopen dat ik ergens dit jaar een maand verlof kan krijgen, maar ik denk dat dat wel goed komt!
¡Sevilla aguí vengo!
