Nu Koningin Beatrix heeft aangekondigd om aanstaande Koninginnedag af te zullen treden en de macht over te zullen dragen aan haar zoon Prins Willem- Alexander sluiten we een bijzondere periode af. Nu moet men weten, ik heb niet zoveel met het Koninklijk Huis. Vind het zelfs geldverspilling en zie dan ook liever een president aan de macht dan een vorst, maar het merendeel vindt dat we een monarchie moeten blijven, dus accepteer ik dat.
Toch heeft het Koninklijk Huis een bijzondere rol in mijn leven gespeeld. En dan met name tijdens een van mijn psychosen. Er is namelijk een tijd geweest dat ik in de veronderstelling was een lid van dat zelfde Koninklijk Huis te zijn. Ik was Prins Edgar, zoon van Prins Willem- Alexander en Prinses Maxima. Prins Edgar was na zijn vader de volgende in de lijn voor troonsopvolging. Na mij kwamen er nog drie zusjes bij: Amalia, Alexia en Ariane. Met zijn zessen waren wij een bijzondere familie.
Prins Edgar hoorde net als ik stemmen, had ook waanideeën en is ook, net als ik lange tijd in therapie geweest. We hadden dus hetzelfde en daardoor werd er openlijk getwijfeld of Edgar wel een geschikte troonopvolger zou zijn. Dat openlijke getwijfel, daar baalde Edgar stevig van, bovendien vond hij het moment niet geschikt, want er was nog lang geen sprake van dat de dag van een eventuele opvolging in zicht zou zijn. Bovendien zou eerst zijn vader aan de beurt zijn.
Prins Edgar was ook vrij open over zijn ziekte. Hij schaamde zich er totaal niet voor. Hij was wie hij was en heeft dankzij de therapie geleerd zichzelf te accepteren. En ook door er open over te zijn gelukkiger te worden. Deze houding werd door het publiek, die zich geen voorstelling kon maken, erg gewaardeerd en daardoor werd Prins Edgar erg geliefd.
Goed, dat was een waanidee. Een erg vermakelijke moet ik zeggen. Leven als een prins, ik kan er mede door een waanidee een goede voorstelling van maken, maar ik ga het in de rest van deze column hebben over Koningin Beatrix. Een ode aan haar is een minimale bijdrage die ik kan leveren en die ze verdient!
Beatrix. Sinds haar bekendmaking om een stapje terug te doen wordt ze door vriend en vijand enorm gewaardeerd. Haar inlevingsvermogen en haar kennis van zaken verbloemen een beetje dat ze erg zakelijk was. Haar bezoeken aan nationale rampen lieten zien dat de koningin net als een ander gewoon een mens was. Een mens van vlees en bloed.
Beatrix, ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik haar ooit heb mogen ontmoeten en de hand heb mogen schudden. Die handdruk heeft nu een enorme historische waarde, want na dertig april is ze majesteit af en gewoon weer een prinses. Die ontmoeting die ik op Terschelling tijdens een vakantie heb gehad staat mij nog steeds bij.
Majesteit, geniet straks van uw rust. Ik wil u bedanken mijn koningin te zijn geweest.
