Nu de dagen allemaal hetzelfde lijken begin ik met het bijhouden van een dagboek. Let wel: een dagboek in willekeurige volgorde. Gewoon om bezig te zijn en de dag wat te breken. Pas op: onderzoek wees uit dat 83,6 procent van de rokers baat heeft bij het lezen van dit dagboek. Voor de niet-rokers lag dit percentage bijna met drie procentpunt hoger namelijk 86.4 procent.
Dag 32
De dagelijkse check op mijn Stoptober-app vraagt mij of ik nog rookvrij ben. Ik klik op ja en ik krijg zowaar een compliment. De app geeft aan dat ik op dag 25, in werkelijkheid ben ik nu een maand gestopt, ben, 960 sigaretten niet gerookt heb en al zes extra dagen te leven heb. Met dit nieuws in het achterhoofd stap ik mijn bed uit om te gaan douchen. Na het douchen trek ik mijn kleren aan, doe mijn haar en eet een banaan. Het lijkt een dag te worden waarin niets mis kan gaan en alles goed gaat komen.
Het gaat echter mis als ik met de hond loop. Het beestje, of gezien zijn omvang eigenlijk beest, begint op leeftijd te raken en krijgt steeds meer ouderdomskwalen. Nu ook weer, tijdens het poepen krijgt hij een epileptische aanval. De laatste tijd heeft hij daar vaker last van. Vanmiddag toch maar even naar de dierenarts voor verder onderzoek. Thuis lijkt het overigens of hij nergens last van heeft. Dat stemt me gelukkig.
Ken je dat? Dat alles goed lijkt te gaan en dat het opeens ernstig mis blijkt te zijn? Dat heb ik vaak, net als ik best vaak denk dat ik weleens dood zou kunnen gaan vandaag? Nu heb ik dat laatste niet met mezelf maar met de hond. Ben toch maar uit voorzorg met de hond naar de dierenarts gegaan. En uit bloedonderzoek blijkt dat zijn leverwaarde wat verhoogd zijn.
De dierenarts staat voor een dilemma: een speciaal dieet kan de oplossing zijn alleen heeft mijn hond al een speciaal dieet omdat hij waarschijnlijk een voedselallergie heeft. Ze moet even overleggen met een collega of hij op een ander dieet moet en of hij kan beginnen met de pillen tegen epileptische aanvallen, die waarschijnlijk door de lever worden veroorzaakt. Althans dat begreep ik uit de uitleg van de dierenarts, maar ik ben geen dierenarts.
Vanaf dat moment gaat het knagen en piekeren in mijn hoofd. Mijn hond is mijn alles. Ik geef ruiterlijk toe: ik houd meer van honden dan van mensen. En ik weet best dat de dag dat we afscheid moeten nemen gezien zijn leeftijd elke dag dichterbij komt, maar dat kan ik gewoon niet. Ik betrap me die dag dat ik er meerdere keren in de verleden tijd over hem praat. Alsof hij er niet meer is. En dat is niet eerlijk. Naar hem. Ik moet dat gewoon niet doen en van hem genieten. Elke dag is er een meer.
Roken is wel het laatste waar ik aan denk die dag en voel dus geen behoefte om maar één sigaret op te steken. Ik denk aan mijn trouwe vriend, hoe hij mij van mijn angststoornis heeft afgeholpen en wellicht anderen er een heeft laten oplopen. Of aan het moment dat we hem gingen ophalen en ze niet hadden verteld dat hij dol is op boomhangen. Daar kwam ik snel genoeg achter. Nee, het enige wat me vandaag doet denken aan roken is het een maand niet roken T-shirt wat vandaag bezorgd is. maar dat is dan ook alles.
