Nu de dagen allemaal hetzelfde lijken begin ik met het bijhouden van een dagboek. Let wel: een dagboek in willekeurige volgorde. Gewoon om bezig te zijn en de dag wat te breken. Pas op: onderzoek wees uit dat 83,6 procent van de rokers baat heeft bij het lezen van dit dagboek. Voor de niet-rokers lag dit percentage bijna met drie procentpunt hoger namelijk 86.4 procent.
De ochtend begint veel belovend: ik ben vroeg wakker. Ik spring letterlijk onder een douche, trek schone kleren aan, in deze tijd is het verleidelijk om dagenlang in dezelfde kleren te lopen omdat niemand het ziet. Na het aankleden speelt zich hetzelfde ochtendritueeltje zich af: de kat eten geven, hond uitlaten en voeren, sinaasappeltje uitpersen yoghurt eten et cetera et cetera.
Die ochtend bel ik met mijn zus. Ze is vandaag jarig maar ook sinds enkele dagen voor de derde keer weer moeder geworden. Na het telefoongesprek met mijn zus blader ik wat door het werkboekje ‘cognitieve gedragstherapie bij middelengebruik en gokken’ wat ik via de verslavingszorg heb ontvangen. Vanmiddag gaan heb ik mijn eerste bijeenkomst via de telefoon. Om 13:00 uur zal hij weer bellen. De man die mij naast een rookverslaving een alcoholprobleem wil aanpraten. Althans zo voelt het.
Ik drink overigens deze periode bijna niet. Ik heb sinds ik gestopt ben drie blikjes bier gedronken, waarvan twee alcoholvrij bier. Sorry. Die alcoholvrije biertjes stonden al maanden in mijn koelkast. Ik had ze ooit bij het boodschappen doen mee gekregen. Toen ik de biertjes dronk moest ik wel toegeven dat het anders smaakte. Veel puurder, veel meer naar bier. Maar de trek in een sigaret of nicotine nam ook toe, dus dacht ik misschien is het beter om voorlopig geen bier meer te kopen door de week.
Mijn telefoon rinkelt. Het is de verslavingszorg. Het was een prettig gesprek en waar ik bang voor was gebeurde totaal niet. Sterker hij legde de beslissing wat betreft alcohol geheel bij mij. Ik deed ook een beetje water bij de wijn: ik had gewoon uit het niets met mezelf afgesproken dat ik door de week niet meer zou drinken. Het was dus een prettig gesprek omdat de verslavingszorg niet meer heel de hand pakte maar gewoon een vinger. De vinger waar ik ook voor kwam: stoppen met roken.
Van de verslavingszorg kreeg ik ook huiswerk mee. En ik mocht me ook wel belonen omdat het zo goed ging. Eigenlijk had hij het nog nooit meegemaakt vertelde hij me door de telefoon: iemand die zoveel rookte en inmiddels uit het niets zonder echte hulp zolang al is gestopt. We moeten dit compliment wel in de juiste context zetten: hij werkte nog maar drie maanden bij de verslavingszorg… Dat je het weet. Toch moet ik me ook belonen. Dat was ik wel met hem eens.
Ik neem een abonnement op Videoland, een streamingsdienst. Ik word al dagen getriggerd door de serie Mocro Maffia. Nu is net seizoen twee uit en kan je natuurlijk weer eens niet zien op Netflix, wat ik al had. Dus vandaar beloon ik me op een abonnement op Videoland. Bovendien zijn de eerste twee weken gratis. Hulde! Ik kijk in een no-time heel seizoen 1 en het moet gezegd worden: het is een boeiende serie en fascinerend om naar te kijken.
Wat zeker ook de moeite waard om te kijken op deze dienst is de documentaire over de definitieve ondergang van ex-advocaat Moszkowicz. Bram wil aantonen dat hij verandert is als mens en wil weer zijn oude beroep oppakken nadat hij zeven jaar geschorst is geweest. Ik weet iedereen verdient een tweede kans, maar ik snap niet dat je een cameraploeg je ondergang laat filmen. Je bent dan in mijn ogen niet veel veranderd. Toch gun je het niemand wat Bram overkomt en legt deze documentaire een menselijk drama vast. Echt een aanrader.
Als ik laat in de avond met mijn hond het dagelijkse rondje loop besef ik me eens te meer dat het stoppen goed gaat. Misschien iets te makkelijk, misschien niet en was je er ook echt klaar mee. Wie zal dat zeggen. En met deze filosofische vraag duik ik bij thuiskomst mijn bedje in…
