week 5: zondag 2 februari 2025
Het is zondagmorgen zeven uur als ik ontwaak in een ‘vreemd’ bed, in een ‘vreemd’ huis. Echt ‘vreemd’ is het natuurlijk niet, want ik ken het huis van mijn ouders als geen ander, maar ik slaap er zelden of eigenlijk nooit. Het is even wennen om hier alleen te zijn, zeker als je een driekamerappartement gewend bent, maar ik heb goed geslapen. Als een roos en ik ben vannacht niet een keer wakker geworden. Ik kijk deze ochtend naar teletekstpagina 101 van de app en zie onder andere: dat er evacuaties na overstromingen in Australië zijn geweest, dat de VS nieuwe importheffing oplegt, er een meisje is doodgestoken in Nieuwegein en dat een vliegtuigcrash op een woonwijk in de VS, zeven doden eist. Ik lees de nieuwsartikelen niet, maar neem het nieuws voor lief aan. Dat er weer een vliegtuig crasht, geeft mij omdat ik binnenkort moet vliegen, gek genoeg wat meer rust. Ik maak een screenshot van de teletekstpagina en blijf nog even liggen. Niet lang daarna, na hooguit tien minuten, schiet ik in mijn kleren en loop ik de trap af naar beneden. Als ik beneden de gangdeur open, word ik enthousiast begroet door Dolly & Dunya.
Hoewel ik het vaker heb gedaan, blijf ik het elke keer lastig vinden: twee honden tegelijk uitlaten. Helemaal omdat Dunya over het algemeen harder loopt en daardoor vaak vooroploopt, wordt het wandeltempo echter bepaald door de langzaam sjokkende Dolly. Dunya loopt overigens weer normaal, en het vreemde loopje heb ik sinds ze gestopt is met haar tijdelijke pijnstillers, niet of nauwelijks meer waargenomen. Ook vannacht heeft het gevroren, en de witte rijp zorgt voor een glinsterende laag op het gras en de takken van de bomen, waardoor er een prachtig winterlandschap ontstaat. Ik wil eigenlijk een foto nemen, maar doordat ik twee honden bij mij heb, komt het er niet van. Tijdens de wandeling bedenk ik wat ik allemaal kan doen deze zondag. Het is vandaag de dag van de klassieker, maar omdat mijn ouders geen ESPN hebben, kan ik de wedstrijd niet live kijken. Dan kijk ik maar de samenvatting vanavond, mocht Ajax overigens winnen. Ik heb er geen goed gevoel over. Ajax is Ajax niet meer… Punten pakken is tegenwoordig ook bij Ajax heiliger dan aantrekkelijk voetbal spelen. Jammer. Geen voetbal, dan ga ik maar weer verder met schrijven, bedenk ik me. Thuis geef ik de Dolly & Dunya eten en geef ik Dolly haar medicijnen. Daarna eet ik wat fruit, een paar boterhammen en drink ik twee mokken koffie om vervolgens een douche te nemen. Als ik na enige tijd opgefrist en wel plaatsneem aan de eettafel, klap ik mijn laptop open en begin ik met schrijven. Ook nu gaat het goed voor de tiende dag op rij; ik blijf mezelf verbazen, want dit is echt een record! Eigenlijk gaat het vanzelf: de woorden en de zinnen ik hoef ze alleen in de goede volgorde te zetten, het kost geen energie. Het is een heerlijk gevoel; ik heb er echt schik van en het voelt totaal niet als werk. Wat het ook leuk maakt, is dat, met enige voorzichtigheid, de eerste (positieve) reacties binnenstromen. Een leuke motiverende bijkomstigheid, maar dat is niet de reden waarom ik schrijf.
De boog kan niet altijd gespannen zijn, en om na een paar uur schrijven even te ontspannen, besluit ik om een autoritje te maken. Misschien stop ik wel bij een natuurgebied om een wandelingetje te maken, maar ik vermoed van niet. Autorijden vind ik na schrijven, het leukste wat er is om te doen. Mijn rijbewijs is mij heilig en is het enige diploma dat ik heb gehaald na mijn havo, en het feit dat ik het in één keer heb gehaald, maakt me trots. Alleen ik rijd bijna geen auto. Een verklaarbare reden hiervoor is dat ik zelf geen auto heb, en daarom grijp ik elk moment aan dat ik kan rijden. Ik stippel niet echt een route uit; ik bedenk terplekke welke windrichting ik uitga, maar ik wil in ieder geval langs de woonboerderij, waar ik heb gewoond, in Ansen. Ik rijd over boerenweggetjes binnendoor via Pesse naar Spier. Vanaf Spier rijd ik via Lhee naar Dwingeloo, en vanaf Dwingeloo rijd ik naar Ansen. Vervolgens ga ik via Reebruggen richting Havelte en neem ik daar de snelweg A32 om bij knooppunt Meppel de A28 op te draaien en richting het huis van mijn ouders te rijden Het blijkt een leuke route te zijn en het is goed om er even uit te zijn geweest. Als ik weer thuis ben, is de klassieker net twintig minuten bezig; het staat 0-0.
Tijdens de klassieker doe ik een wasje in de wasmachine en ruim ik de vaatwasser uit. Omdat het niet mijn huis is, vind ik het soms moeilijk om alles uit de vaatwasser op de juiste plaats te zetten. Ik doe maar wat, wat mij logisch lijkt. Als ik klaar ben met de huishoudelijke taakjes, kijk ik wat televisie. Ajax opent ondertussen vlak voor rust de score, en nog heb ik er geen goed gevoel bij op een goede afloop. Als het rust is, appt mijn broer of ik hem kan komen helpen. Hij moet iets ophangen en heeft daarbij een extra paar handen nodig. Omdat ik weet dat het altijd langer duurt dan gewild, heb ik eigenlijk niet zoveel zin, maar omdat ik niets te doen heb zeg ik toe, met daarbij de opmerking dat ik maar een uurtje tijd heb. Dat laatste klopt; ik moet straks ook weer Dolly en Dunya uitlaten. Het duurt inderdaad langer dan verwacht bij mijn broer, maar uiteindelijk hangt hij op wat hij wil ophangen en Ajax wint uiteindelijk met 2-1 van Feyenoord. Mijn voorgevoel bleek niet te kloppen. Ik ben ‘slechts’ een half uurtje later dan gepland weer terug en laat dan meteen Dolly en Dunya uit, geef ze eten en ga daarna koken. Ik maak een pasta met prei, courgette, broccoli, spekjes en crème fraîche. Het smaakt goed.
Na het eten werk ik het dagboek bij en zet de dag van gisteren online. Terwijl ik bezig ben, krijg ik een melding op mijn telefoon van de Tinderapp: een bericht van Pia. Eerlijk gezegd had ik het verwacht, maar niet dat het zo lang zou duren voordat ze een bericht zou sturen. Ik weet even niet wat te doen. Uiteindelijk stuur ik een bericht terug, maar ik ben een beetje terughoudend. De rest van de avond kijk ik televisie en ga rond tien uur naar bed.
